Dwie osoby: matka i córka. Nie mają imion. Są w ciągłym biegu. Matka stara się uciec przed córką, by zacząć nowe życie, natomiast córka wciąż podąża za matką, gdyż nie wyobraża sobie życia bez niej. Pewnego dnia córka dostaje zabawkę - bączka - który jest jej pierwszą zabawką i zarazem jedyną rzeczą wiążącą ją z matką.

Plemię Indian Kakczikel żyje u podnóża wciąż aktywnego wulkanu, roztaczającego na poły magiczną aurę. Tam, na uboczu gwatemalskiego społeczeństwa, Majowie posługują się własnym językiem i kultywują dawne tradycje. Poznajemy je dzięki młodziutkiej Marii, przygotowywanej właśnie do ślubu z bogatym mężczyzną. Do serca przypada jej jednak kto inny. Co zrobi, gdy wybranek czmychnie za granicę, pozostawiając ją brzemienną? Debiut reżyserski Jayro Bustamante wywołał sensację na całym świecie, zdobywając nagrody na festiwalach od Kartageny po Berlinale. Autorowi zależało, by wszystko, co pokaże, zgodne było ze stylem życia ludu Kakczikel, który odkrył przed nim swój świat. Jak mówił: "Historie różnych osób, nie tylko występujących w filmie, ale i poznanych na plantacji kawy mojego dziadka, złożyły się na film, którego sens wyłania się pomału poprzez kontemplację obrazów natury. Bo w Gwatemali to ona wyznacza rytm życia. Staraliśmy się nie zachłysnąć jej urodą, nie tworzyć folderu turystycznego, z pewnych ujęć rezygnowaliśmy właśnie dlatego, że wydawały nam się zbyt rajskie". "Ixcanul" pokazuje i ciemną stronę kraju, w którym wciąż pełno jest pogardy, segregacji rasowej, wyzysku - pokłosi kolonializmu.

Akcja toczy się w okresie wojny domowej, tuż po rewolucji październikowej. Tanya Tyotkina (Inna Churikova), prostolinijna sierota, należy do załogi pociągu sanitarnego czerwonych, który podąża za frontem. Mało doświadczona przez życie dziewczyna, właściwie jeszcze dziecko, styka się z nędzą, cierpieniem i śmiercią. Te wstrząsające doświadczenia nie są w stanie zniszczyć jej szczególnej wrażliwości. Przejawia się ona w tworzonych przez nią rysunkach, pięknych w swojej prostocie i naiwności. Nawet kiedy zostaje schwytana przez białogwardzistów, w obliczu śmierci nie przestaje marzyć, snując wizje wspaniałej przyszłości. Wiara w człowieka i głęboki humanizm tej historii został doceniony przez jury festiwalu w Locarno, które przyznało filmowi w 1969 r. główną nagrodę.

Kobieta i jej prawnik muszą zmierzyć się z bezkompromisową postawą Elizeusza, który ignoruje nawet zawiadomienia rabinów o zwołaniu. Kiedy w końcu nie będzie mógł wymigać się od przyjścia do sądu, wciąż uparcie odmówi przyznania żonie rozwodu (czyli tytułowego gett), mimo że już od lat żyją w separacji. Zbliża się ostateczna rozprawa. Świadkowie zostają wezwani, procedury ciągną się, a Viviane nadal nie jest w stanie odzyskać utraconej godności.

Emiliano Zapata (Marlon Brando) jest meksykańskim Indianinem bez środków do życia. W 1909 zanosi skargę do prezydenta Diaza w związku z zajęciem mu uprawnego pola. Gdy Diaz odrzuca ją, Zapata postanawia walczyć z reżimem. Przyłącza się do powstańców walczących pod dowództwem Madero i wkrótce zostaje dowódcą zbrojnego oddziału. Po ucieczce prezydenta jego urząd przejmuje Madero. Rzeczywistą władzę dzierży jednak szef armii, Huerta, który każe Madero zamordować. Zapata ponownie podejmuje walkę i zwycięża. Wbrew własnej woli zostaje wybrany na prezydenta. Niedługo potem zbywa prośby innych tak samo, jak Diaz uczynił to z jego prośbą. Rozzłoszczony na siebie wraca do rodzinnej wsi i rezygnuje z urzędu. Jego współtowarzysze każą go w 1911 zamordować.

Film przedstawia wczesne życie słynnego Antonio Vivaldiego, który jako młody ksiądz zdecydował się zostać nauczycielem muzyki w szkole dla nieślubnego dziecka luksusowej prostytutki Venice.

Gdzieś w stanie Kansas żyje właściciel motelu, marzący o założeniu klubu country. Żona Helen nie podziela jego zapału. Na szczeście, a może nieszczęście, pewnego dnia w jego motelu zjawia się piosenkarka, Julie Mitchell. Ona, w przeciwieństwie do żony, proponuje mu pomoc w realizacji planów.

To historia chłopca o imieniu Fando, którego ojciec zostaje skazany na śmierć za przeciwstawienie się władzom podczas wojny domowej w Hiszpanii. Matka Fando jednak twierdzi, że ojciec chłopca nie został zabity, lecz popełnił samobójstwo. Dwunastoletni chłopiec nie mogąc wytrzymać presji matki, kościoła i szkoły ucieka do świata fantazji. Debiut reżyserski Arrabala to utrzymana w surrealistycznej poetyce, autobiograficzna wycieczka w świat wspomnień i podświadomych - naznaczonych freudowskim kompleksem Edypa - pragnień artysty. Oniryczne sceny wizyjne, jak w sekwencji z pogrzebu Lorci łączą się tu z wnikliwą i zaskakująco realistyczną analizą aktualnej sytuacji społeczno-politycznej. O oryginalności tego filmu zadecydowało nowatorstwo rozwiązań formalnych, a zwłaszcza "psychodeliczne" efekty kolorystyczne.

Po śmierci matki młody Jesus musi radzić sobie sam. Mieszka w biednej dzielnicy w Hawanie, pracuje jako fryzjer i dorabia w nocnym klubie. Zafascynowany występami drag queen marzy o tym, aby stanąć na scenie. Podczas pierwszego w życiu występu dostaje od publiczności nie tylko brawa, ale też potężny cios z pięści prosto w twarz. To jego ojciec, były bokser, który niespodziewanie powrócił po wielu latach z więzienia. Wprowadza się teraz do syna, narzuca swoje zasady i zabrania mu występować.

Vito mieszka w Neapolu. W wieku 12 lat widział jak ojciec, w noworoczną noc, zabija jego matkę i brata. Sam chłopak cudem uchodzi z życiem z tamtej tragedii. Trafia pod opiekę ciotki Rosetty, która okazuje się nie być dobrą opiekunką. Vito traci kontakt z rzeczywistością, całe dnie spędza oglądając filmy w telewizji, lub grając w gry wideo. Wszystko to powoduje, że wzbiera w nim jeszcze większa złość i nienawiść, której ujście znajduje w buncie. Na złą drogę sprowadza Vito jego najlepszy przyjaciel Gaetano. Chłopcy przestają chodzić do szkoły, zaczynają kraść, brać narkotyki i prostytuować się, aby zdobyć pieniądze. Wreszcie Vito trafia do więzienia, gdzie jego psychika ulega totalnej destrukcji. Po wyjściu, wraz z Gaetano znów trafiają na ulicę skąd werbuje ich Camorra - neapolitańska mafia. Teraz już tylko cienka linia dzieli Vito od zostania zabójcą.

Hiroshi Takagi budzi się w szpitalu. Okazuje się, że miał wypadek samochodowy, w którym zginęła także jego dziewczyna Ryoko. Na dodatek prawie całkowicie stracił pamięć. Za namową rodziców postanawia rozpocząć studia medyczne, co być może pomoże przywrócić mu wspomnienia. Jedną z pierwszych lekcji jest lekcja anatomii, na której wraz z odkrywaniem ludzkiego ciała Hiroshi odkrywa swoją przeszłość. W porównaniu ze wcześniejszymi filmami Tsukamoto, ten jest łagodniejszy i cichszy. Mniej tutaj typowych dla reżysera motywów (np. trzęsąca się kamera) co nie znaczy, że całkowicie się ich pozbył. I jak zwykle twórca zaprasza widza do głębszych rozważań wprowadzająć sporo symboliki.

Virginia Woolf i Vita Sackville-West – artystki, skandalistki i kochanki. Kiedy Viriginia Woolf poznała o dziesięć lat młodszą pisarkę Vitę Sackville-West, obie były mężatkami. Virginia należała do świata artystycznej bohemy i rzadko ruszała się poza londyńskie Bloomsbury, Vita zaś obracała się w arystokratycznych sferach i bezustannie podróżowała. Ich twórczość również nie miała ze sobą wiele wspólnego. Mimo to połączyła je więź, która trwała lata. Ich uczucie wyprzedziło swoje czasy, zbulwersowało londyńskie elity i zainspirowało Virginię Woolf do napisania wybitnej powieści "Orlando".