Pierwszy niezależny film białoruski. Przedstawia obraz okupowanej przez Niemców, podczas II Wojny Światowej, Białorusi. Główni bohaterowie - partyzanci radzieccy, chyba po raz pierwszy w historii postradzieckiego kina, nie są postaciami idealizowanymi, ukazywanymi jako wzór do naśladowania. Wręcz przeciwnie, dopuszczają się występków niegodnych bohaterów narodowych - gwałcą, kradną, mordują. Obraz składa się z trzech części ("Adam i Ewa", "Matka", "Ojciec"), których wątki przeplatają się wzajemnie. Film ten wywołał na Białorusi protesty kombatantów - byłych partyzantów, w wyniku których cenzura nie dopuściła filmu do dystrybucji. Doceniono go jednak na MFF w Rotterdamie, gdzie otrzymał wyróżnienie. [www.kinoluna.pl]

Juli i Janos są kilka lat po ślubie, mają dorosłe dziecko i nie mogą odnaleźć rodzinnego szczęścia. Rozstają się, by znów do siebie powrócić, kłócą się bez przerwy. Janos często sięga po alkohol, a Juli spala się w neurotycznych zachowaniach. Inne małżeństwo - Mari i Feri - to prawdziwy wzór mieszczańskiej stabilizacji. Mają dwoje dzieci i piękny dom. Ta pozorna idylla ulega zburzeniu, gdy Feri nakazuje żonie rezygnację z pracy zawodowej. Jest to błahy z pozoru moment, w którym Mari orientuje się, jak nudne i puste prowadzi życie.

Przez dziesięć spokojnych lat położony w górach Korei Południowej dom Miji jest schronieniem dla wielkiego zwierzęcia o imieniu Okja, które staje się największym przyjacielem dziewczynki. Sielanka nagle się kończy, gdy Okja zostaje uprowadzona przez wielkie międzynarodowe konsorcjum Mirando Corporation. Firma wywozi zwierzę do Nowego Jorku, gdzie - mająca obsesję na punkcie własnego wizerunku prezes korporacji Lucy Mirando (Tilda Swinton) - szykuje dla niego zupełnie inne plany. Mija, bez zastanowienia rusza swojemu przyjacielowi na odsiecz. Jej rozpaczliwa misja komplikuje się jeszcze bardziej, gdy okazuje się, że losem Okjy interesuje się wiele różnych środowisk walczących o swoje prawa... a Mija chce przecież tylko sprowadzić swojego przyjaciela do domu.

Japońska wyspa Okinawa, kilka osób na wakacjach. Normalnie gdyby natrafili na siebie, to ich spotkanie wyglądałoby całkowicie inaczej, ponieważ mamy tutaj policjanta, złodzieja i tajemniczą kobietę z dość dużą sumą pieniędzy. Ale jest inaczej, gdyż są oni na wakacjach. A na wakacjach nie myśli się o tym czym zajmuje się na codzień tylko o tym jak najlepiej spędzić wolny czas...

Nazywany dandysem koreańskiej kinematografii, Hong Sang-soo wykracza poza stereotypy, którymi zwykło się ją określać. W jego filmach nie znajdziemy scen przemocy, zmysłowego erotyzmu, czy spektakularnej formy, czerpiącej z kulturowego bogactwa kraju. Precyzyjna struktura dramaturgiczna ukryta jest tu pod warstwą lekkości, spontaniczności, przypadkowości. Akcja jego filmów rozgrywa się w ograniczonych mikrokosmosach, pokazuje codzienność kilku wchodzących ze sobą w relacje postaci. Hong cierpliwie i z humorem pozwala bohaterom - często daremnie - zmagać się z własnymi słabościami, plotkować, manipulować, przesiadywać w barach przy drinku, wędrować bez celu kilkoma ulicami. W "Oki" zwraca obiektyw ku ulubionemu środowisku szkoły filmowej. W czterech odsłonach, prezentujących odmienne punkty widzenia, opowiada o twórczym kryzysie i o kinie, które aspiruje do miana sztuki; o romansach studentki, która musi wybrać między dwoma kochankami: młodym kolegą ze studiów i starszym, doświadczonym reżyserem. Prowokacyjny, chwilami patetyczny autotematyzm nieustannie przeplata się ze zwykłym życiem filmowców, odsłaniając tkwiącą w ich wyborach śmieszność, bądź dramatyczność.

Film opowiada o przyjaźń dwóch mężczyzn, w czasie powstawania państwa izraelskiego. Jeden z nich jest Żydem, drugi Arabem.

Dramat psychologiczny z czasów II wojny światowej. Oddział partyzantów odbija więźniów skazanych przez Niemców na śmierć. Wśród uwolnionych znajduje się człowiek nikomu nieznany. Kim jest? Czy można mu zaufać? Czy nie jest szpiegiem? Dowódca oddziału musi powziąć trudną decyzję: co zrobić z "nadprogramowym" uwolnionym więźniem.

Tony po latach starań osiągnął ogólnokrajowy sukces, jest piosenkarzem w nocnym klubie. Antonio natomiast jest piłkarzem, który stał się gwiazdą po zdobyciu zwycięskiej bramki w meczu o mistrzostwo Europy. Obu mężczyznom lata 80. niosą obietnicę bogactwa, sukcesu i porywających wydarzeń. Jednak ich dobra passa nie trwa długo, po kilku latach obaj doświadczają gwałtownego odwrócenia szczęśliwej fortuny.

We wrześniu 1944 roku, Alianci zaczęli borykać się z problemami z zaopatrzeniem. Wiadomo było że środków, wystarczy tylko na jedną ofensywę. Do tego w Francji dowodzili dwaj nieprzepadający za sobą dowódcy: Patton na południu i Montgomery na północy. To właśnie ten drugi przygotował plan operacji Market Garden, o której opowiada film. Plan zakładał zdobycie wszystkich mostów od Belgii, przez Holandię aż do mostu w Arnhem. Zdobycie tych mostów miało otworzyć dorgię do serca Niemiec, co zakończyłoby wojnę na gwiazdkę 1944 roku. Niestety błędy w planowaniu, braki w sprzęcie i ignorancja dowództwa na wiadomości wywiadu doprowadziły do klęski. Film ten jest jednym z najlepiej zrealizowanych i wiernych historycznie obrazów opowiadających o II Wojnie Światowej.

Klaus, znany piosenkarz ze wschodnich Niemiec, nie chce już występować w swej ojczyźnie. Po wielu staraniach uzyskuje pozwolenie na wyjazd z komunistycznego kraju. Przenosi się do Republiki Federalnej Niemiec i niebawem jego życie ulega poprawie. Osiąga wyższy status społeczny, a także materialny. Wkrótce rozpoczyna poszukiwania swojego ojca, który wyemigrował z Niemiec przed kilkudziesięciu laty.

Wojna domowa w Kosowie zmieniła życie wszystkich tam mieszkających. Podczas tamtej wojny Maca straciła maleńkie dziecko. Dawny świat przestał istnieć. Ojczyzna przepadła. Po jedenastu latach, w Belgradzie, Maca stara się zarobić na życie. Pracuje jako piosenkarka w pubie należącym do Bole, ojca chrzestnego jej zmarłego dziecka. Bole odnalazł się w nowym środowisku i odniósł sukces jako przedsiębiorca. Maca nie kocha nic i nikogo. Jej były mąż, Jovan, weteran wojenny, zamknął się w klasztorze, a teraz postanawia opuścić swoje zakonne życie: ma bowiem poczucie, że przed nim jeszcze misja do wykonania.

Znakomity debiut o środowisku nielegalnych imigrantów z Meksyku w USA oraz o skradzionej tożsamości. Ta prowokująca historia to również dogłębna analiza człowieka pragnącego być kochanym. Juan i Pedro spotykają się w ciężarówce pełnej meksykańskich imigrantów jadących bez dokumentów do Nowego Jorku. Pedro pokazuje Juanowi zapieczętowany list od matki i opowiada nowemu przyjacielowi, że jedzie na pierwsze spotkanie ze swoim ojcem Diego, bogatym restauratorem, którego dotąd nie wiedział. Niestety, rano budzi się okradziony, ląduje na ulicy, jest kompletnie zagubiony w obcym mieście. Tymczasem Juan pojawia się u Diego z listem, twierdząc, że jest jego synem... "Ojcze nasz" to znakomity przykład amerykańskiego kina niezależnego rodem z Sundance charakteryzujący się szybkim tempem i niespodziewanymi zwrotami akcji.

Ovadia - ochroniarz jednego z nocnych klubów w Tel Awiwie wydaje się odporny na mafijne rozgrywki toczące się każdej nocy w pracy. Marzy, aby zostać ojcem. Gdy jeden z gangsterów oferuje mu zdobycie łatwych pieniędzy i szansę na kosztowne leczenie żony Ovadia staje przed trudnym wyborem.

Film opowiada o skandalu w bostońskim kościele, zmowie milczenia w sprawie trwającego przez dziesięciolecia seksualnego molestowania nieletnich przez duchownych.

Jake Davis (Russell Crowe), nagrodzony Pulitzerem pisarz, przechodzi załamanie nerwowe, po tym, jak w wypadku samochodowym ginie jego ukochana żona, a on zostaje sam z 5-letnią córeczką Katie (Kylie Rogers). Stan zdrowia Jake'a nie pozwala na to, by mężczyzna zajmował się dzieckiem. Opiekę nad dziewczynką przejmuje najbliższa rodzina. Po latach dorosła Katie (Amanda Seyfried) próbuje odbudować więź z ojcem i nadrobić stracone lata.

Akcja filmu toczy się w latach 50. w Jugosławii. Malik, sześcioletni chłopiec dowiaduje się któregoś dnia, że jego ojciec, Mesa wyjechał w podróż służbową. W rzeczywistości jednak zostaje on skazany na trzy lata ciężkich robót w kopalni za antypaństwowy żart. Życie rodziny zmienia się diametralnie.

Bogobojny Petar handluje prezerwatywami. Nie ma wyrzutów sumienia, bo papież wydał dekret, w którym częściowo godzi się na ich używanie. Na małej dalmatyńskiej wyspie, na której stoi kiosk Petara, pogłębia się jednak niż demograficzny. Wysłany na tamtejszą parafię młody katolicki ksiądz don Fabijan postanawia sprytnie zbuntować się przeciw papieskiemu prawu. Przekonuje Petara, że o przyrost naturalny zadbać trzeba. Jak to zrobić? Potajemnie dziurawiąc sprzedawane kondomy! Do spisku księdza i kioskarza dołącza też konserwatywny farmaceuta. W zaciszu apteki miesza pigułki antykoncepcyjne z witaminami, czym pomaga położyć kres wszelkiej antykoncepcji w mieście. Mała wyspa na powrót się zaludnia. Przypadkowe ciąże owocują zawieraniem małżeństw mieszkańców Dalmacji z turystami. Informacje o szybkim przyroście naturalnym wyciekają więc poza granice Chorwacji. Przyciągają tłumy bezdzietnych par i ekipy telewizyjne. Miasto zaczyna tętnić życiem – kotłują się w nim namiętności, a trzej spiskowcy rozkoszy dbają o to, by niemowlęta przychodziły na świat w zdrowiu i wierze katolickiej. Sielanka nie trwa jednak długo. Trzem mężczyznom staje bowiem na drodze jedna kobieta. Żona Petara odkrywa zmowę i w mgnieniu oka jedna z dziurawych prezerwatyw ląduje na biurku biskupa. Czy w ten sposób sytuacja zostaje zażegnana, a winni ukarani? Bynajmniej. Dopiero teraz wszystko zaczyna się wymykać spod kontroli…

Kiedy w 1918 roku ten włoski zakonnik otrzymał stygmaty na dłoniach, stopach i na boku, przyczyn ich powstawania nie potrafiono wytłumaczyć naukowo. Władze kościelne potraktowały to zjawisko z ogromną ostrożnością; w 1923 Ojciec Pio został odsunięty od publicznego odprawiania Mszy Świętych, by - jak napisano w decyzji Kongregacji Świętego Oficjum - "uniknąć niezdrowego rozgłosu wokół jego osoby i czynów". Zakaz ten odwołano w dziesięć lat później, a stygmatyzowany zakonnik stał się duchową ikoną Jezusa Chrystusa. Ojciec Pio zmarł w 1968 r., a jego grób odwiedzają od tego czasu liczne rzecze wiernych. W 2002 r. został kanonizowany przez Jana Pawła II.