Zakochana w apaszu dziewczyna postanawia zrobić karierę. Uroda i wdzięk jej pomagają. Wyrusza do miast i tam stopniowo staje się coraz to bardziej popularna. Związuje się z mężczyzną, który zostawia dla niej swoją rodzinę.

Opinia publiczna i krytycy chwalą niemal jednogłośnie film montażowy Waltera Ruttmanna "Berlin: Symfonia wielkiego miasta". Uważa się go za wyraz nowej rzeczowości - kierunku w sztuce, którego zwolennicy zmierzają do penetracji "autentycznego życia". Dzięki temu filmowi Ruttmann stał się obok Hansa Richtera głównym reprezentantem niemieckiej awangardy filmowej. Pierwszy pełnometrażowy film Rottmanna dokumentuje 24 godziny powszedniego dnia w Berlinie. Podczas realizacji operatorzy pracowali niekiedy ukrytymi kamerami, by zarejestrować sceny nasycone autentyzmem. Następnie zdjęcia zostały zmontowane, korzystając po części z techniki nakładania. Ilustrowany muzyką Edmunda Meisela, fascynujący niepokornym rytmem obrazów, powstał portret Berlina, jako nowoczesnej, pulsującej życiem metropolii.

Ścigany za kradzież owcy z zagrody pastora, Berg Ejvind, postanawia pod zmienionym nazwiskiem uciec do innej wsi. Tam znajduje zatrudnienie u zamożnej wdowy, imieniem Halla. Pomiędzy dwojgiem ludzi rodzi się gorące uczucie, które nie spotyka się jednak z akceptacją wpływowego wójta, skorego do ożenku z kobietą. Kiedy przestępcza przeszłość Berga wychodzi na jaw, para zakochanych zostaje zmuszona do ucieczki...

Hebrajski książę, Judah Ben-Hur (Ramon Novarro), zostaje niesprawiedliwie zniewolony przez Rzymian. Udaje mu się uciec, a po latach staje do walki w wyścigu rydwanów. Wygrana i laury sprawią, że dokona się zemsta nad Trybunem Rzymu, Messalą (Francis X. Bushman), który upokorzył i zniszczył rodzinę walecznego Hebrajczyka.

Film przedstawia osobliwy żywot Żyda Bena Hura z początków naszej ery. Po konflikcie ze swym byłym przyjacielem, rzymskim kapitanem Messalą, Ben Hur staje po stronie Chrystusa i w końcu musi asystować przy jego ukrzyżowaniu.

Charlie Chaplin wciela się w postać Davida, pomocnika na scenie, który zmuszony jest wykonywać wszystkie polecenia swojego despotycznego szefa Goliatha (Eric Campbell). Nie jest mu łatwo a sytuację dodatkowo komplikuje nieznajoma dziewczyna, która nie mogąc zostać aktorką przebiera się za mężczyznę i sama najmuje się jako robotnik na scenie.

Drukarz Władimir Fogel znajduje pracę w Moskwie i czasowo zatrzymuje się w mieszkaniu przyjaciela z frontu, Nikołaja Batałowa, na ulicy Mieszczańskiej 3. Żona Batałowa jest oczarowana przybyszem, odnoszącym się do niej z uwagą i szacunkiem. Oczarowanie jest wzajemne i kiedy Batałow wyjeżdża w delegację, po powrocie dowiaduje się o zdradzie. Początkowo opuszcza wspólne lokum, ale nie ma gdzie się podziać i trójka nadal mieszka razem, tyle że w innej konfiguracji – Ludmiła jest teraz żoną Fogela. Atmosfera staje się nie do zniesienia, gdy okazuje się, iż na świat przyjdzie dziecko...

Na pancerniku jest rok 1905. Dwadzieścia lat później Sergiej Eisenstein dba o to, by widzowie filmu znów znaleźli się w centrum rewolucyjnych wydarzeń. Pokazuje im z bliska słynny bunt na pokładzie okrętu wojennego "Kniaź Potiomkin Tawriczeskij" i masakrę, którą pokładowa rebelia wywołała w odeskim porcie. Eisenstein obserwuje społeczeństwo tuż przed rewolucją. Czuje, że nadchodzi moment, w którym przeleje się szala goryczy. Patrzy na uciskanych i wypatruje wśród nich tych, którzy są już gotowi walczyć. Jako reżyser wydarzeń Eisenstein dokonuje jednak eksperymentu na świecie przedstawionym. Równolegle prowadzi narrację. Zestawia wiele prywatnych historii i wchodzi w świat pełen emocji i wewnętrznych napięć. Widzi umęczonych żeglarzy, którzy nie chcą jeść zarobaczonego mięsa. Nie dziwi go, że emocje na pokładzie sięgają zenitu i chwilę potem wybucha krwawy protest. Film składający się z pięciu rozdziałów to jednak przede wszystkim opowieść o człowieku – o jego nadziejach, o jego konflikcie z systemem i o jego wierze w zmianę. Oszałamiające zdjęcia Eduarda Tissego pozwalają dostrzec w tłumie pojedyncze twarze. W filmie zrealizowanym na 20. rocznicę rewolucji można dostrzec kobiety niosące na rękach chore dzieci, słyszeć rozdzierający krzyk walczących i czuć zapach śmierci. Jego nowatorska forma pozwala miksować zachwyt z przerażeniem, a o wielkiej historii wciąż mówić z ludzkiej perspektywy. 

Film Georges Méliesa jest horrorem, który rozgrywa się w starym zamku. Widzimy kobietę, która w pewnym momencie wchodzi do zakazanego pokoju, gdzie znajduję siedem powieszonych kobiet. Kobieta zapada w sen i śni o duchach 7 powieszonych żon i tańczących kluczach...

Niemy film, którego fabuła oparta jest na powieści "Drakula" Brama Stokera. W rolach głównych występują członkowie japońskiego zespołu Malice Mizer, którzy są także autorami muzyki do filmu. Protagonista, główny bohater (Klaha) otrzymuje list od hrabiego Draculi (Yu-ki), który prosi go o przybycie do Transylwanii by sfinalizować zakup dworu. Jest zaręczony z Cecil, lecz musi przełożyć ślub. Zostaje uwięziony przez Draculę, który wyrusza do Londynu na spotkanie z Cecil. Tymczasem mieszkający w Londynie wampir (Közi) nie jest zadowolony z pojawienia się Draculi w mieście. Chce pokrzyżować mu plany, ale zostaje powstrzymany przez swoją siostrę, zakonnicę (Mana) która jest sługą hrabiego Draculi.

Krótkometrażowy film jednego z pionierów awangardy francuskiej- Fernarda Legera jest połączeniem ciągu wizji z energiczną muzyką.Wśród pojawiających się obrazów można dostrzec huśtającą się w ogrodzie młodą kobietę, ustawione w rząd patelnie, pracujące tłoki, nachodzące na siebie pokrywki, kobiecą raz uśmiechniętą raz bardzo poważną twarz, przejeżdżający tuż nad głową samochód, wdrapującą się na schody staruszkę niosącą ogromny tobołek na plecach, koła zębate i mocno umalowane patrzące oczy. Wszystko pulsuje, obraca się, obrazy powtarzają się po kilka razy. W pewnym momencie zrobiona w stylu Art Deco postać zaczyna tańczyć w chaotyczny sposób. Cały ukazany w filmie świat jest w nieustannym ruchu, pośpiechu, postępująca mechanizacja zaczyna dominować nad spokojnymi chwilami odosobnienia, obcowania z naturą, spokoju i wyciszenia, których jest w naszym życiu tak niewiele.

Stan i Oliver zatrudniają się jako windykatorzy. Ich pierwszym zadaniem jest odebranie zaległej płatności za radio.Właściciel odbiornika odmawia oddania długu. Chłopcy bez chwili namysłu postanawiają, iż zabiorą ze sobą urządzenie. Okazuje się jednak, że nie będzie to łatwe zadanie, gdyż dłużnik nie zamierza oddawać swojego radioodbiornika bez walki.

Po zakończeniu romansu włoska arystokratka Elnora Natatorini (Pola Negri) decyduje się wyruszyć do USA, aby odwiedzić kuzyna, Sama Poore (Chester Conklin). Ludzie w małym miasteczku Maple Valley nigdy dotąd nie widzieli księżnej, w dodatku jej zachowanie i styl są dla nich zbyt dekadenckie. Elnora pali papierosy i ubiera się wyzywająco. Gareth Johns (Charles Emmett Mack), młody chłopiec z okolicy, zakochuje się beznadziejnie w kobiecie, ale prawdziwe uczucie zaczyna się między Elnorą a prawnikiem Richardem Grangerem (Holmes Herbert).

Prowincjuszka (Edna Purviance) zmuszona jest przez rodzinę do rozstania się z ukochanym, młodym malarzem Jeanem (Carl Miller). Podczas gdy on zostaje przy chorym ojcu, ona - wyrzucona z domu - musi jechać do Paryża. Tam szybko daje się wciągnąć w wir beztroskiego życia i zostaje kochanką zamożnego lwa salonowego. Gdy malarz przyjeżdża i odkrywa prawdę, wpada w rozpacz, ale proponuje Marie powrót i wspólne życie. Kobieta początkowo chętna zgodzić się - rezygnuje, słysząc przypadkowo, że matka Jeana odwodzi go od powziętego zamiaru. W konsekwencji Jean popełnia samobójstwo.

Film realizowany na Saharze zaciera niepostrzeżenie –niczym w łamigłówce granice między rzeczywistością a snem. Dwaj oficerowie porucznik Saint –Anit i kapitan Morhange natrafiają na pustyni na resztki legendarnego państwa Atlantydy. Panuje tu królowa Antinea pociągająca mężczyzn swą urodą i popychająca ich do szaleństwa lub śmierci. Czy żołnierzom uda się ujść z sideł morderczej piękności?

Ten krótki film przedstawia gimnastykującego się mężczyznę. Trzyma w ręku krótki drążek, który ułatwia mu wykonywanie figur. Drążek ten zawsze jest trzymany oburącz podczas wykonywania sobie tylko znanych figur gimnastycznych.

Ukraina, rok 1918. Kraj jest wyczerpany trwającą od czterech lat wojną. Władzę w Kijowie sprawuje rząd Ukraińskiej Republiki Ludowej, zmagający się z rosnącą w siłę opozycją bolszewików. Timosz, jeden z żołnierzy ukraińskich służący w armii rosyjskiej, wraca do domu. W mieście trwa celebrowanie świeżo wywalczonej niepodległości. Timosz dołącza do grupy bolszewików domagającej się wprowadzenia na Ukrainie władzy radzieckiej.

Film rozpoczyna się niewinnie jako konwencjonalny przewodnik turystyczny, który w trakcie trwania przeradza się w satyryczny, uszczypliwy portret Nicei położonej na Lazurowym Wybrzeżu. Krytyka szczególnie dotyka majętnych mieszkańców miasta.

Akcja filmu rozgrywa się w szpitalu dla umysłowo chorych. Obraz ten w surrealistyczny sposób opowiada historię woźnego pracującego w szpitalu, w którym przebywa jego żona. Pewnego dnia ich córka pojawia się w placówce, aby poinformować matkę o swoich zaręczynach. Informacja ta wywołuje ciąg retrospekcji, które ujawniają historię rodziny - to, dlaczego matka przebywa w szpitalu oraz dlaczego córka nic nie wiedziała o tym, że jej ojciec pracuje tam jako woźny.