Miniatura filmowa do muzyki klasycznej. Warstwa wizualna filmu wpisuje się w początkowo bardzo tajemniczy nastrój utworu muzycznego, aby po chwili budzić coraz większe emocje aż do końcowej kulminacji rozładowującej w długim wybrzmieniu ostatniego dźwięku nagromadzone wcześniej emocje. Tłem dla poetyckiej opowieści jest pejzaż warszawskiej Starówki, utrwalony w czasie i przestrzeni epoki Chopina, w który wkracza personifikowana muzyka – „zbudzona do życia” dziewczyna ze starego portretu. Dotyk jej dłoni ożywia ludzi i przedmioty ze starych rycin tylko na tę krótką chwilę, gdy trwa muzyka.

Akcja kreskówki rozgrywa się podczas wakacji na Hawajach. Miki i Minnie grają na ukulele i tańczą, ale wkrótce pojawiają się problemy - Goofy usiłuje surfować, Pluto walczy z krabem, a Donald dowiaduje się, dlaczego nie należy nosić słomianej tuniki zbyt blisko ognia.

Ken i Barbie ukrywają się w szkolnym plecaku Bonnie w nadziei, że wyjadą wraz z nią na Hawaje. Niestety ich plan nie zostaje spełniony, gdyż Bonnie zabiera w podróż inny bagaż. Zwiedzonych bohaterów próbuje pocieszyć Chudy i jego ekipa organizując im wakacje w iście hawajskim stylu.

To historia o człowieku takim jak każdy. Trwają właśnie wakacje a on spędza je w sposób, w jego mniemaniu, idealny, czyli nie robiąc nic. Wraz z wizytą niespodziewanego gościa, zmienia się całe jego życie. [opis dystrybutora]

Nagany na ziarnistej czarno-białej taśmie film jest wiernym przełożeniem opowiadania Edgara Allana Poe. Narracja pierwszoosobowa sprawia, że cala rzeczywistość przedstawiona jest poprzez pryzmat widza-nas. To my znajdujemy się w ciemnym pomieszczeniu, brudni, zmęczeni i przerażeni. Sami wkraczamy w ten koszmar. Film trwa zaledwie 15 minut, nie występują w nim żadne lalki ani efekty specjalne. Muzyka także nie pojawia sie, chyba że w postaci zgrzytów i krzyków. Oszczędność formy, za to piorunująco działające.

Winni, wiecznie złakniony słodyczy, pewnego razu wędrując po lesie i układając rymujące się piosenki odnajduje wysokie drzewo z ulem pszczół oraz z miodem. Z pomocą balonika Prosiaczka kreatywnemu niedźwiadkowi udaje się dotrzeć do wysoko położonego gniazda pszczół. Jednak właścicielki ula bronią terytorium, a miś rezygnuje z dalszej próby przywłaszczenia słodkiego miodu. Pomocny prosiaczek dotrzymuje niedźwiadkowi towarzystwa w dalszej przygodzie.

Mały Vincent Malloy żyje w swoim własnym świecie, snując makabryczne fantazje. Jego mroczną wyobraźnię kształtują poezje Edgara Allana Poe (w tym główna inspiracja - "Kruk" - oraz historie o pogrzebanych żywcem). Vincent nie bawi się na podwórku jak inne dzieci. Przebywa w klaustrofobicznej przestrzeni własnego pokoju, najczęściej w ciemności... Tim Burton tworzy scenografię, która doskonale oddaje obsesje psychiczne bohatera - czarno-biała kreska, linie faliste i załamania (nasuwające skojarzenia z plastyczną wirtuozerią "Gabinetu doktora Caligari"). Rymowane, humorystyczne teksty wskazują na ironiczny stosunek reżysera do postaci.

Surrealistyczna wizja życia nad morskim wybrzeżem według Iwana Maksimowa. Regularne, porywiste wiatry wywracają do góry nogami leniwą codzienność miasteczka. Mieszkańcy dostosowują się do nieprzewidywalności i zamieszania, jakie niosą ze sobą wietrzne dni.

Po Londynie grasuje tajemnicza postać, która napada na młode kobiety, wysysając z nich energię. Tym osobnikiem jest Mr. Hyde i tylko Van Helsing może go powstrzymać.

Hugh Newmann (T.J. Thyne),  podbijający karty parkingowe, potrafi u każdego wywołać nieskrępowany uśmiech. No prawie u każdego. Na jego komplementy niewzruszona pozostaje piękna Victoria (Vicki Davis).