Kilka razy w roku gdzieś na świecie młody biały mężczyzna otwiera ogień w publicznym miejscu, zabijając od kilku do kilkudziesięciu osób. Zwykle dzieje się to w zakładzie pracy albo szkole, w miejscach, w których sprawca pracował lub studiował. Zazwyczaj mężczyzna niczym się nie wyróżnia, a otoczenie ocenia go jako spokojnego, inteligentnego, a co więcej: bezkonfliktowego człowieka. Do czasu. Film to opowieść Lauri’ego, niedoszłego sprawcy masowej strzelaniny. Niedoszłego, bo precyzyjne scenariusze zbrodni, którą przez wiele lat planował, wciąż pozostają tylko w jego głowie. Mężczyzna opowiada, jak stał się tym, kim dziś jest. Swoją narracją niejako udziela głosu innym sprawcom masowych zbrodni, których historie mogły być podobne, ale po tym, co zrobili, nikt już nie chce ich usłyszeć. Lauri wspomina o traumatycznym dzieciństwie i o następujących po nim latach dojrzewania, w których jego inność stała się łatwym celem szkolnych drapieżników. O wieloletnim mobbingu, który doprowadził do głębokich i nieodwracalnych zmian w osobowości chłopca, który tłumiony strach, złość i potrzebę sprawiedliwości przekształcił w scenariusz zemsty, skierowany na całe społeczeństwo, które na tę krzywdę pozwoliło. Stopniowo niepojmowalny akt okrucieństwa, jakim jest masowa strzelanina, zaczyna stawać się dla nas czymś więcej niż tylko odosobnionym gestem psychopaty, który żyje poza społeczeństwem.