Pierwszy film Richtera, który jest klasycznym przetworzeniem jego rysunków w świat ruchu. Obraz traktowany jest jako płótno, płaszczyzna raczej niż okno przedstawiające trójwymiarowy świat. W tym krótkim, kilkuminutowym filmie, białe i czarne płaszczyzny przemieszczają się i przenikają, tworząc między sobą złożone, rytmiczne zależności. Początkowo są to czarne prostokąty na białym tle, w drugiej części filmu kolory zostają odwrócone. Jedyne płaszczyzny przedstawione pod kątem ostrym pojawiają się w filmie jedynie na moment wprowadzając element zaniepokojenia w tym logicznym, prostopadłym świecie.