Film zrealizowany według własnego scenariusza Andrzeja Munka jest żartobliwym felietonem, opatrzonym adekwatnym wobec jego charakteru podtytułem Scherzo. To opowieść o niedzielnym letnim poranku w Warszawie, o jej mieszkańcach widzianych głównie z okna autobusu. Film spaja pełen dowcipu, z dystansem czytany przez Kazimierza Rudzkiego komentarz, oraz krótka anegdota o „nim” i o „niej” – kierowcy i konduktorce autobusu. W ramach tej błahej anegdoty Munk podpatrywał i inscenizował sceny rodzajowe z życia mieszkańców ówczesnej Warszawy. Nie brak im walorów realistycznej obserwacji i dowcipu.