Kontynuacja "Dziennika dla moich dzieci" obejmująca lata 1951 - 1956. Akcja filmu rozgrywa się na Węgrzech i Węgrzech.Tłem osobistych zmagań bohaterki są narastające konflikty polityczne i społeczne, bezduszne narady komisji dyscyplinarnych, przymusowe prasówki w halach produkcyjnych, błędne decyzje ekonomiczne (jak likwidacja słynnych winnic w okolicach Tokaju, by na ich miejscu założyć pola bawełny), bezpodstawne aresztowania i tortury w więzieniach, zastraszanie i przymusowe deportacje "wrogów ustroju". Żyjąca w takim świecie 18-letnia już Juli uświadamia sobie, że jej bunty są bezsilne, coraz częściej zmuszona jest zawierać kompromisy. Pasjonatka kina marzy o karierze reżysera filmowego. Ulega więc namowom Magdy, by wróciła do domu i zdała maturę, bo bez tego nie ma co marzyć o robieniu filmów. Dzięki pomocy Magdy Juli dostaje stypendium w Moskwie na wydziale nauk ekonomicznych. Na miejscu udaje się jej sprytnie zmienić kierunek studiów. Poznaje nowych przyjaciół, którzy pomagają jej znosić trudne warunki bytowe. Najserdeczniejsza więź łączy ją z Nataszą, przyszłą aktorką, i z jedną z wykładowczyń, Anną Pawłową, gwiazdą moskiewskich scen. Pawłowej udaje się odnaleźć kamienicę, w której przed laty Juli mieszkała z rodzicami. Poszukiwania zaginionego ojca spełzają jednak na niczym. Juli krąży między Budapesztem i Moskwą, ale nigdzie nie znajduje spokoju i miejsca dla siebie. Zmusza Magdę, by załatwiła jej przepustkę, dzięki której może pojechać do wysiedlonego na wieś syna Janosa i już z nim odwiedza w więzieniu jego ojca. Po śmierci Stalina zarówno w ZSRR, jak i na Węgrzech rozpoczyna się odwilż. Juli jako dokumentalistka jeździ po kraju, ale realizowane przez nią szczere i odważne filmy nie podobają się kierownictwu wytwórni. Wycieńczony fizycznie i psychicznie Janos wychodzi wreszcie na wolność z poczuciem winy wobec towarzysza, przeciwko któremu był zmuszony zeznawać. Magda, zachwiana w swych przekonaniach, odchodzi ze służby w więziennictwie i zostaje kierowniczką domu kultury. W Moskwie Juli dowiaduje się o pośmiertnej rehabilitacji jej ojca, który zginął w łagrze w 1944 r. W Budapeszcie narasta fala niezadowolenia. 21 października 1956 r. Juli wyjeżdża do Moskwy po odbiór dyplomu. Tam dowiaduje się, że na Węgrzech zaczęły się rozruchy... [www.filmpolski.pl].